Wspomnienie św. Scholastyki
Wiara i miłość pomocą w dążeniu do świętości.
Gdy wczytujemy się w życiorys św. Scholastyki, ku czci której obchodzimy uroczystość odpustową, to możemy się dowiedzieć, że jej święte życie upłynęło na modlitwie, pracy i odosobnieniu. W jej duchowości podkreśla się, że kochała milczenie i odosobnienie, uważając je za bardzo ważne i pomocne w kształtowaniu pobożności i duchowego skupienia. We wszystkich zaś troskach i cierpieniach, które towarzyszyły jej w życiu, patrzyła na Ukrzyżowanego Jezusa i w ten sposób uczyła się cierpliwości. Z krzyża Jezusa czerpała też siły do niesienia codziennego krzyża. Podkreślała, że jedno pobożne spojrzenie na Jezusa Ukrzyżowanego przezwycięża wszelkie trudności.
Gdy wsłuchujemy się w odczytane Słowo Boże to jakbyśmy usłyszeli o najważniejszych wartościach w życiu św. Scholastyki, dzięki którym osiągnęła świętość. Odczytany fragment z Księgi proroka Ozeasza, wskazuje, że kierowała się sprawiedliwością, miłością i miłosierdziem, była z swoim życiu prawa i wierna Bogu. Można też śmiało powiedzieć o św. Scholastyce, to co Pan Jezus powiedział o Marii w dzisiejszej Ewangelii według św. Łukasza: „obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona”. I warto jeszcze podkreślić zapewnienie Boga z odśpiewanego wersetu w czasie śpiewu Alleluja, a są to słowa z Ewangelii według św. Jana: „Jeśli mnie kto miłuje będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i do niego przyjdziemy”. Św. Scholastyka osiągnęła świętość, bo wiedziała, że to Bóg wzywa ją do świętości, i dlatego bardzo świętości pragnęła. Jej brat św. Benedykt na pytanie co trzeba czynić, aby zostać świętym odpowiadał: trzeba CHCIEĆ! Każdy z nas również przez Boga został wezwany do świętości: „Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty, Pan Bóg wasz”, i podkreśla Bóg: „Ja jestem Pan, który was uświęca”. Ważne jest więc, aby każdy z nas, podobnie jak to święte rodzeństwo Benedykt i Scholastyka, w swoim życiu pragnął świętości, i pozwolił się Bogu prowadzić drogą świętości. Musimy pamiętać, że to Bóg jest źródłem świętości człowieka. Tylko Bóg jako Święty dzieląc się z człowiekiem swoją świętością może nas uświęcić.
Jak bardzo Bogu zależy na naszej świętości, i jak bardzo Bóg pragnie nam pomóc w osiągnięciu świętości, niech świadczy fakt założenia przez Jezusa świętego Kościoła Powszechnego. Jezus, tak jak obiecał swoim uczniom przed Wniebowstąpieniem, tak też uczynił: pozostał w swoim Kościele obecny jako Jego Glowa. To dzięki Jezusowi Kościół jest Święty, i w taki właśnie Kościół Chrystusowy wierzymy. Wśród wielu darów potrzebnych do osiągniecia świętości Jezus zostawił nam w Kościele święte Sakramenty, aby przez nie wspomóc nas swoimi łaskami. Przez Chrzest zostaliśmy powołani do świętości i zrodzeni do życia wiecznego. Dzięki Bierzmowaniu i darom Ducha Świętego możemy umacniać się w wierze i chrześcijańskim życiu. W Eucharystii Jezus karmi nas swoim Ciałem i Krwią, byśmy mieli siły do dobrego i świętego chrześcijańskiego życia. Przez Sakrament Pokuty Jezus leczy nas grzechów i słabości oraz pomaga nam w nieustannym nawracaniu się. Poprzez Namaszczenie świętym olejem, chorzy dostępują uzdrowienia, a także pocieszenia w czasie choroby i pomocy w przejściu do życia wiecznego. Dzięki Sakramentom Małżeństwa i Kapłaństwa, przyjmujący je otrzymują łaski, które pomagają w uświęcaniu siebie oraz pomagają w uświęcaniu bliskich, czy też tych wśród których posługują. W ten sposób święte Sakramenty kształtują i zasilają całe chrześcijańskie życie, udzielając wiernym łask i czyniąc nas zarazem uczestnikami życia i świętości samego Boga. Dlatego tak ważne jest korzystanie ze świętych Sakramentów, bo w nich zawarte jest to wszystko co pomaga człowiekowi żyć w zjednoczeniu z Bogiem i czerpać z Jego świętości. Im bardziej człowiek pragnie świętości i życia w zjednoczeniu z Bogiem, tym bardziej będzie sobie cenił Sakramenty święte. Życie sakramentalne jest istotą i zasadniczą rzeczywistością całego chrześcijańskiego życia. Aby jednak w człowieku było owo pragnienie dążenia do świętości i życia w zjednoczeniu z Bogiem, aby w człowieku było pragnienie korzystania z łask płynących z Sakramentów świętych, człowiek musi mieć w sobie głęboką i silną wiarę. Musi także w swoim codziennym życiu kierować się wiarą.
Jak ważna jest wiara w życiu człowieka, i jak bardzo potrzebna, niech świadczy fakt, że w momencie Chrztu świętego Jezus obdarzył nas właśnie Boską cnotą wiary. A oprócz tego pochodzącymi od Boga cnotami miłości i nadziei oraz jakże bardzo ważną i potrzebną do zbawienia i do osiągniecia świętości łaską uświęcającą. Autor Listu do Hebrajczyków napisze, że „bez wiary człowiek nie może podobać się Bogu”. Wiara jest podstawą łączności z Bogiem. To dzięki wierze możemy poznawać i zgłębiać tajemnicę Boga w którego wierzymy. Dzięki wierze jesteśmy w stanie chociaż w jakimś stopniu myśleć tak jak myśli Bóg. Dla człowieka niewierzącego Bóg nie ma żadnego znaczenia. Im żywsza wiara, tym bardziej Bóg wchodzi w życie człowieka i człowieka przez życie na ziemi prowadzi. Tym, którzy prowadzą życie duchowe, nie będzie brakowało wiary, czego przykładem jest św. Scholastyka. Wiara powinna być światłem obejmującym całe życie człowieka. Wiarą trzeba żyć każdego dnia. W świetle wiary należy podejmować, i te codzienne, i te najważniejsze życiowe decyzje. Wiara bierze się, ze słuchania, dlatego należy ją odważnie wyznawać oraz gorliwie i z poświęceniem przekazywać. Trzeba wiarą żyć, dając świadectwo zarówno słowem, jak i przykładem swojego życia. Bo jaki napisze św. Jakub „wiara bez uczynków jest martwa”.
To od naszej wiary zależy, co będziemy w stanie wyprosić u Miłosiernego i Wszechmogącego Boga. Jak wielka musiała być wiara św. Scholastyki, że potrafiła u Boga wyprosić taką burzę i tak ulewny deszcz, co nie pozwoliło na wcześniejsze zakończenie spotkania ze swoim bratem Benedyktem, Jak się okazało było to jej ostatnie spotkanie z bratem na tej ziemi. Jezus zapewnia, że „wszystko jest możliwe dla tego kto wierzy”. Wiele miejsc w Ewangelii potwierdza, że zanim Jezus dokonał jakiegoś cudu, to zawsze żądał wiary! A kiedy wiara człowieka była silna i szczera, to cud się dokonywał: „według wiary waszej niech się wam stanie”, „idź twoja wiara cię ocaliła”. Wiara jest nieodzownym warunkiem, którego Bóg wymaga, aby pośpieszyć ludziom na ratunek ze swoją wszechmocą.
Najważniejszym zaś sprawdzianem naszej wiary jest miłość. Mamy kochać Boga z całego serca i z wszystkich sił, a bliźniego jak siebie samego. To jest najważniejsze przykazanie jakie zostawił nam Jezus. Zdajemy sobie jednak sprawę, że ono będzie najważniejsze tylko dla człowieka, który naprawdę w Boga wierzy, który wierzy Bogui Bogu ufa! Papież św. Grzegorz Wielki napisze o św. Scholastyce: „więcej osiągnęła, albowiem więcej umiłowała”. Zaś wśród przepisów, które św. Benedykt przekazał swojej siostrze, znalazły się i te: „Miłuj Boga z całego serca twego, z całej duszy twojej i ze wszystkich sił twoich, a bliźniego twego, jak siebie samego. Nie czyń drugiemu tego, czego byś nie chciała, aby tobie uczyniono. Zaprzyj się sama siebie, a naśladuj Chrystusa. Poskramiaj namiętności ciała. Bądź przyjaciółką postu. Wykonuj uczynki miłosierdzia. Wystrzegaj się zwodniczego świata, a pamiętaj zawsze o sądzie ostatecznym”. I są to rady, które każdy z nas powinien sobie mocno wziąć do serca i nimi żyć. Dzięki tym radom każdy z nas w dążeniu do świętości może stać się lepszym, a więc mocniej wierzyć, bardziej kochać Boga i bardziej kochać ludzi. I chociaż dzisiaj tak wielu zapomniało, że najważniejsza w życiu jest miłość, to jednak musimy o tym ciągle przypominać sobie i innym, że to właśnie nasza miłość do Boga i miłość do ludzi lub jej brak, zadecyduje czy po śmierci znajdziemy się w niebie czy w piekle, czy zostaniemy na całą wieczność świętymi, czy tez potępionymi!?
Otwarci więc na Boga i na Jego łaski, podobnie jak to było w życiu św. Scholastyki, módlmy się w czasie tej Eucharystii bardzo gorliwie: Boże spraw, abyśmy na wzór św. Scholastyki, przez życie wierne chrześcijańskiemu powołaniu, podobali się Tobie i mogli radować się Tobą w niebie. Amen.
(o. R.)
